Hudut Taşları

Yeni belediye olmuş kasabanın batısına düşen son noktada bulunan karakolumun biraz ötesi başka bir ülkenin toprağıydı. Sınır boyunca akan nehir ülkeleri ikiye ayırır, nehrin en derin noktası sınır çizgisi sayılırdı. Her iki yakada da akan su boyunca söğüt ağaçları, kavaklar ve yüksekçe bir yol vardı. Yolun öte tarafında ise uçsuz bucaksız uzanan çeltik tarlaları bulunurdu. Çeltikle geçimini sağlayan yörenin gençleri akşamları kurbağa toplamaya gider, sabaha kadar çeltik tarlalarında yıldız gibi parlayıp görülesi bir manzara oluştururlardı.

Bir gözetleme kulesinin bulunduğu karakolum oldukça kalabalıktı. Aralıksız süren devriye görevi ve tutulması gerekli birçok nöbetten dolayı askerlerimin işleri hiç bitmezdi. Devriye vakti dört asker karakoldan ayrılır, nehir yanında ikisi su ile aynı yönde, diğer ikisi ters yönde altı saat gezerlerdi. Güneşin doğuşu ile başlayan kule nöbeti havanın kararması ile sona ererdi. Bir de karakolun güvenlik nöbeti vardı ki ne gece, ne de gündüz dinlerdi. Burası huduttu ve görev süresizdi. Ziyaretimize gelen komutanlar bile başka yerde duyulmayan uzun bir hudut tekmili ile karşılanırlardı. “… Sorumluluk bölgemdeki hudut taşlarını korumakla görevli birliğim, vatan ve millet uğruna seve seve can vermeye hazırdır, Komutanım”.

Neredeyse günün tamamını birlikte geçirdiğim askerlerimle kısa süren eğitimler yapardık. Aynı yemekleri yer, beraber türküler söyler, kimi zaman da top oynardık. Buraya gelen askerlerin çoğu ilkokul mezunu hatta okumayı bilmeyenlerden oluşuyordu. Bazılarını sıkı sıkı tembihlerdim. “Şu ağaçların ötesi başka bir ülkedir”. Az bir zaman geçince de aynı yeri göstererek sorardım “Yaşar; orası neresi?”, dağdaki köyünden ilk kez askerlik için çıkan Yaşar, hemen esas duruşa geçer, bir süre düşünür, sonrasında ise “Orası Türkiye gomtanım” derdi.

Karakoldaki arkadaşlarım yalnız askerler değildi. Çakır isminde bir köpek yavrusu ile Babaeski’den Sabri Dayı’nın yolladığı bir de kuzumuz vardı. Çakır attığım topu havada yakalamaya çalışır, Karabaş adını verdiğim kuzu da elimden beslenmeyi severdi. İkisi oyunlar oynar, daha doğrusu Çakır oynar, Karabaş’ta buna toslarıyla karşı durmaya çalışırdı.

Fırsat buldukça kasabaya iner, askerlerim, Çakır ve Karabaş’tan oluşan dünyama yöre insanlarını da katardım. Bu insanların kahvehanelerine, meyhanelerine konuk olur onları yakından tanırdım. Sınıra yakın oluşu nedeniyle pek geleni olmayan kasabanın insanları sıcak ve içtendiler. Hepsi askerleri severdi, ama kızları daha çok severdi. Her askerin ve her postal izinin bir sahibi vardı.

Bir gün tabur komutanın karakolumuza yaklaştığı haberinin alınması üzerine, hemen herkesi bir telaş sarmıştı. Karakolun bütün kontrolleri acele olarak yapılmış, tüm nöbetçiler uyarılmış, postallar bile hemen boyanıvermişti. Kısa bir süre içince, yaklaşık 30 kişiden oluşan birliğimle komutanı karşılamaya hazırdık.

Komutanı taşıyan aracın nizamiye kapısından girdiğinin görülmesi üzerine, birliğime “Dikkatttt, Selam Dur” dedim. Girişten hemen sonra duran cipin kapısından inen komutana, üç adım kadar mesafe bırakarak selamı çaktım. Ayağının yere basmasıyla selamımı alan komutanımın güven veren gözlerine bakarak yüksek sesle hudut tekmilini okumaya başladım. “Asteğmen Ori, Asil Türk Milletinin… hudut taşlarını korumakla görevli birliğim!”dediğim anda, Karabaş kuzunun sol elimi yaladığını ve aynı anda da komutanımın gözlerinden ateşler çıktığını anladım. Devam etmekten başka yapabileceğim bir şeyin olmadığını acıyla fark ederek hızla sürdürdüm. “vatan ve millet uğruna..”. Tam durum daha kötüye gidemez diye düşünürken Çakır’ın sesi ile adeta irkildim. Hem havlıyor hem de Karabaşın kuyruğunu çekiştiriyordu. Artık komutanımla aramızdaki alanda oynuyorlardı. Çaresiz alev gibi yanan gözlere bakarak tekmilimi tamamladım. “.. seve seve can vermeye hazırdır, Komutanım”.