İlk Pantolon

Birazda ısrar üzerine girdiğim mağazayı önceden de biliyordum. Vitrinine bakar, bazen de içeri girip takım elbiseleri, pantolonları, kravat gibi diğer çeşitleri yakından görürdüm. Çok kişinin fiyatlara aldırmadan alış veriş yaptığı bu mağazadan henüz hiçbir şey almamıştım. Bu kez ısrarın yanı sıra uygulanan indirim, hadi aramızda kalsın satıcı kızın da etkisiyle bir pantolon edinmiştim. Kumaşı da marka olan pantolonun, değme mankenler kadar güzel olan satıcının söylediğine göre ütüsü bozulmaz, fermuarı ithal, en önemlisi kesimi ve dikimi de özelmiş.

Denemek için girdiğim kabindeki boy aynasının karşısına geçince birden bire yıllar önce o ilk pantolonunu alan küçük bir adamı görüverdim aynada.

Gelen bayram kaçıncı bayramdı bilemiyorum ama bu bayramın özelliği bana ilk pantolonumu getirmesi idi. Annemin ya da ninemin eldeki kumaşlardan diktiği lastikli giysilerden sonra pazaryerinde ulu orta soyunup giydiğim bu pantolonu çok mu çok beğenmiştim. Babamın sonradan öğrendiğim özelliği nedeniyle oldukça uzun süren sıkı bir pazarlık sonrası sadece pantolon değil dünyalarda benim olmuştu.

Kirli yeşil rengi, düğmeleri, kemerim olmasa bile olduğunda takılacak yerleri ve en önemlisi cepleri vardı. O kadar çok mutlu olmuştum ki sevinçten içim içime sığmıyordu. Böylesi bir sevinci yanılmıyorsam ilk misket ve çemberim olduğunda bile yaşamamıştım. Ama giymem için bayramı beklemem söylenince de doğrusu buna canım sıkılsa da çok dert etmemiştim.

Sizin yaşadığınız o bayramlarda da olur muydu? Hani arife günü büyükler şeker alırlar ve çocuklara dağıtırlar. Bir önceki bayramda epey şeker toplamış, topladıklarımı da cebim olmadığı için küçük bir naylon poşete doldurmuştum. Bu bayramın arifesinde öyle olmadı çünkü ısrarlarım sonucu annem yılmış, bayramı bekle demekten vazgeçmiş ve pantolonumu giymeme izin vermişti. Tabi birkaç kez de “Bak olum, her yerle çamır içinde, diggat et de üstünü başını kirletme! Yarın bayram ona göre” diye, beni bir güzel tembihlemişti.

Neşe içinde pantolonumu giymiş, evimizdeki kerpiç duvara sıva ile tutturulmuş aynaya hemencecik bakıvermiştim, ama ne yazık ki sadece gövdemi görebiliyordum. Ceplerine ellerim rahatlıkla giriyordu. Tam beş tane kemer tokası vardı. Sevinçle dışarı çıktım, bahçeyi geçerken annem arkamdan bakıyordu. Adımlarımı atarken çok dikkatliydim. Kazara da olsa çamur sıçramasını istemezdim. Sağ olsun annemin sayesinde benim için bugünden gelmiş bile olsa yarın bayramdı.

Bahçeyi geçince Satı Nine’nin camına baka kaldım. Pantolonumla ben, ayna gibi yansıyan camda muhteşem bir ikili oluşturuyorduk. Bir süre bu ikiliyi izledikten sonra koşarak bakkalın yanında oynayan çocuklara katıldım hemen. Bendeki değişimi herkes fark etmişti. Az sonra camiden çıkanlar bakkaldan aldıkları şekerleri bize dağıtmaya başlamışlardı. Aldığım şekerleri yeni pantolonumun cebine koyarken nasıl bir coşku yaşadığımı da bilirsiniz artık. Dağıtıcıların birinden şekerimi alıp özenle cebime koyduktan sonra elim cebimde diğer dağıtıcıya koşuyordum. Ceplerim şekerle dolmaya başlamıştı. İşte tam bu sırada itildiğimi hatırlıyorum. Düştüğüm yer berbat çamur deryası bir yerdi ve sol yanım çamur içinde kalmış, üstelik en çok da pantolonum kirlenmişti.

Ağlayarak eve vardığımda bir bayram arifesinde onca işin içinde kaybolan annem birden beni bu halde görünce “De, gidinin sıpası ben sana bayramı bekle demedim mi?” diyerek iki tokat sonrası kucakladığı gibi silindir misali yerde yuvarlamaya başlamıştı. Artık her tarafım çamur deryasıydı.

Soyunma odasında aynada alacağım pantolona tekrar baktım, diğer aldığım pantolonları düşündüm ama ilk pantolonun coşkusunu bir daha yaşayamayacağımı düşünüp bu coşkuyu sizlerle paylaşayım istedim.